پایداری در افکار و اندیشه ها

صادق هدایت میگه:

در زندگی زخم هایی هست که در انزوا روح را می خورد و میتراشد. این دردها را نمیشود به کسی اظهار کرد. چون عموما عادت دارند که این دردهای باور نکردنی را جزو اتفاقات و پیشامدهای نادر و عجیب بشمارند، و اگر کسی بگوید یا بنویسد، مردم بر سبیل عقاید جاری و عقاید خودشان سعی می کنند آنرا با لبخند شکاک و تمسخر آمیز تلقی بکنند. زیرا بشر هنوز برایش چاره و دوائی پیدا نکرده و تنها داروی آن...

از اینجا به بعدش رو من می گم!!! :              

آن است که سبیل منطق را در پیش گیری و برای اثبات مدعای خود بکوشی.سکوت را پیشه مکن که هم تو فراموش شوی و هم اندیشه ات. اگر سخن گوئی و بیدار سازی و بعد به جرم سخن حق گفتن، سر خود را از دست دهی، بسی بهتر از آن باشد که چند سال بیشتر عمر کنی و سکوت پیشه سازی. به راستی اگر اندیشه ات را صحیح می دانی و پنهان سازی، سودی از بیشتر زنده ماندنت هست؟ آدمیزاد است و یک نفس... چند سال می ماند و میرود. مرگ سرانجام است. پس کاش گام مفیدی برداریم.حتی به قیت زودتر مردن! حتی اگر اندیشه ات صحیح نباشد هم بالاخره کسی پیدا میشود که تو را قانع سازد. در هر صورت سود با تو است.

پینوشت 1: صادق هدایت رو به هیچ عنوان قبول ندارم و از منتقدانش هستم.

پینوشت 2: قصد ندارم تو این بلاگ اندیشه ی خاصی رو مطرح کنم. هدفم از این پست این بود که بگم پایداری در راه افکار و اندیشه ها راه آدمیت است. یا میفهمی که اندیشه ات درسته و یا اینکه قانع میشی و اندیشه ی درست رو تو ذهنت جای میدی.